Με περισσότερα από 7,6 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, η Αυστραλία είναι η έκτη σε έκταση χώρα του πλανήτη. Με μόλις 25 εκατομμύρια κατοίκους, είναι πολύ αραιοκατοικημένη. Αυτό δημιουργεί ένα πρόβλημα: Πρέπει να καλυφθούν μεγάλες αποστάσεις.

Ιδιαίτερα η ακμάζουσα βιομηχανία ηλεκτρικών αυτοκινήτων θέτει προκλήσεις για την ήπειρο. Οι εμβέλειες των ηλεκτροκίνητων οχημάτων δεν είναι (ακόμη) τόσο μεγάλες όσο εκείνες των οχημάτων με κινητήρες εσωτερικής καύσης. Και το δίκτυο φόρτισης είναι ακόμη πολύ αραιό.

Παρόλο που η εταιρεία One από τις ΗΠΑ κατάφερε να διανύσει περισσότερα από 1.200 χιλιόμετρα αυτονομίας με ένα πρωτότυπο του Tesla Model S κατά τη διάρκεια μιας δοκιμαστικής διαδρομής, τόσο μεγάλες αποστάσεις είναι ακόμη δύσκολο να πραγματοποιηθούν για τα ηλεκτρονικά αυτοκίνητα.

Η λύση: ένας αυτάρκης σταθμός ταχείας φόρτισης, όπου το παλιό μαγειρικό λίπος χρησιμεύει ως καύσιμο για μια γεννήτρια και παρέχει έτσι την απαραίτητη ηλεκτρική ενέργεια για μια στήλη ταχείας φόρτισης!

Στην πεδιάδα Nullarbor της Αυστραλίας (επίσης γνωστή ως έρημος Nullarbor), αυτός ο σταθμός ταχείας φόρτισης βρίσκεται σε ένα ΣΕΑ στην Caiguna. Ο συνταξιούχος μηχανολόγος μηχανικός Jon Edwards είχε την ιδέα. Το σύστημα Biofil, όπως είναι η ονομασία της εφεύρεσης, λειτουργεί ως εξής: ένας γρήγορος φορτιστής συνεχούς ρεύματος 50 kW συνδέεται με μια ηλεκτρική γεννήτρια βιοντίζελ. Και αυτό λειτουργεί με το πλεονάζον λίπος τηγανίσματος από το συνδεδεμένο πρατήριο καυσίμων.

Σε όσους τώρα αναρωτιούνται γιατί οι Αυστραλοί δεν χρησιμοποιούν απλώς τη μεγάλη ποσότητα ηλιακής ενέργειας που διαθέτουν, η απάντηση είναι ότι η εγκατάσταση ηλιακών συλλεκτών θα κόστιζε πέντε φορές περισσότερο. Ένας διανομέας Biofil κοστίζει μόνο περίπου 66.000 ευρώ.

Σύμφωνα με τον Edwards, μια πλήρης φόρτιση ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου 50 kWh απαιτεί περίπου 18 λίτρα χρησιμοποιημένου λαδιού.